garip şey
bir insan yalnız bırakılacaksa
ağaçlar dahi yürüyebiliyor etrafından
boğulması isteniyor üstelik ondan
üstelik kendi çölünde
üstelik seraptan denizlerde

ama orada bile buluyor kendine
soluklanacak bir ihtimal
umursamadan parçalanmasını damağının
diyor,
dudakların çengeldi
benimkilere geçtiler

tek düşüncesi kurtulmak çünkü o an
o andan.
bundan sanrılara sığınması
bilse de duyacağı acıyı hemen sonra
anı kurtarmaya çalışıyor
geleceğin boyunduruğundan

kurtarıyor da
yüzünü okşuyor önce rüzgar
ardından kanatıyor pullarının ardını
kim bilir çünkü bir an önce
ne olduğunu?
nasıl olduğunu yahut?

bir masal evrenine mahkum olmuş
dönüşmüş dünyanın tek deniz kızına
bir varmış ondan önce
bir yokmuş kurtuluşundan sonra
insanlar gitmiş birden çevresinden
ağaçlar hemen sonra
bundan Tanrı'ya sığınması
umursamadan olmasını ruhunun darmadağın

diyor,
ki her şeyin sonunda
yaşamı fısıldamıştı bana
-büyük yanılgı!-
ölümmüş dudakların

çengeldi varlığın
geçirdi beni varlığımdan