Bir bir yoluyorum saçlarımı. Bir bir yolunmasının çünkü saçların, işkence olduğunu okumuştum bir yerde. Kan pıhtısından giydiğim elbisenin altından sızlayarak cevap veriyor bedenim. Sızı en etkili karşılık olsa gerek verilebilecek, tüm dillerde. Daha da içime işliyor acı. Bir yerden sonra teslim alıyor bedenimi de, sanki ben kurtulmak istesem saygısızlık olacak gibi. Bilmiyorum yoksa sahip olduğum-u sandığım- topraktan değil de acıdan olmuş bir ceset mi?

Kusacak gibiyim melankoliden. İğreniyorum bundan ve kendimden. Kendimi yinelemekten bıktım! Bitsin artık bu devinim. Dedim. Bitmedi. Bittim!

Dedi, bitti.