Uyumak okumak ve yazmak. En sevdiğim üç eylemi sırasıyla belirledim az önce. İçimde çılgın bir yazma isteği vardı, şimdi yok. Belki fotoğrafla daha fazla ilgilenmem gerekiyordur. Biraz somut olmalıyımdır. Sanırım.

2 gecedir yağmur yağıyor. Öyle güzelsin ki yağmur başladı falan. Sanırım anlatmak istemiyorum hiçbir şey. Dahası anlatmıyorum da! Neden bu kadar tembelim? İstemsizce devamlı sahip olduğum eylem de ertelemek. Her şeyi. En sevdiklerimi dahi. Minik notlar vardır her defterimde, araştırılmak üzere tutulmuş. Telefonumda bir sürü sekme açıktır, bakılmak üzere. Kafamda bir öykü taslağı vardır ama ısrarla parmaklarım işlemeyi reddeder onu kağıda. İzlemek istediğim filmler bekler, aldığım yeni kitaplar okunmak için göz kırpar... İstediğim özelliklere sahip olmak üzere yapmam gereken çalışmalar aklımın bir köşesinde durur ve ben tüm bunlara karşı tembelliğe sığınırım. Ah ne sıkıcıyım ve bu ne sıkıcı bir yazı! Bitsin! Uyuyalım! Herkes uyusun! İyi olabilir ama ben hoşlanmıyorum.