"Ve sana şarkılar söylüyorum kalbimle"

"Elimi ne kadar sıktığımın farkına ancak avucumdan damlayan birkaç damla kanın ardından varabildim. Günlerce melankolinin jilet olup gezinemediği bileklerimin biraz aşağısından akan minimal nehirlere dalıp gittim Virginia Woolf'ça. Üstelik geride bıraktığım "En sevdiğim" diye başlayan notumu okuyabilecek biri yoktu. Yaşamak neydi ? Bu noktadan sonra ne işe yarardı, ne işe yarayacaktım. İnsanları izledim. Her birinin bir amacı vardı, ulaşmak istediği hedefleri, gerçekleştirmek istediği hayalleri. Bense hayal gücü denen varlığın bulunmamasını hayal ediyordum kendimde, kendimle çelişikçe. Uyumak istemiyordum, uyku ilaçlarının halüsinasyonik anlamda bana el salladığını görene kadar da onları içmiyordum. Sonra gülümseyen "belki uyanmam" düşüncesiyle uykuya sarılıyordum. Sonrasından emin olamadığım için istediğim tam olarak ölüm de değildi. Yalnızca bu hayattan kaçıp gitmek. Katlanılabilir kıldığın bu hayattan, yokluğunun dayanılmaz etkisiyle kaçıp gitmek."