Anlatmak istiyordum, emindim buna. Ama düşünemiyordum sanki, ne anlatabilirim, kime ne anlatabilirim ? Kağıttan gemilerin pervanelerine saçları dolanan bir deniz kızı olduğumu söylesem ilgi çekici olur muydu ? Yahut her pulumun altında ayrı ayrı kanayan yerlerim olduğunu. Üstelik kelimelerle ifade edilebilir bir nedeni olmadan. Kalbinin deniz olduğunu fısıldamıştın bana gökyüzünün yıldızlarını üzerimize kustuğu bir gecede. Belli belirsiz bir nem görmüştün yüzümde de, hüznümün çapa gibi saplandığını söylemiştin kalbine. Hüznüm daha da büyümüştü. Dünyanın en kabul edilebilir nedeni olmuştu ağlamak için. Göğsünden öptüm. Tapılası soluğunu duydum saçlarımın arasında... Bir deniz kızının yüzünün nemli olmasından daha doğal ne olabilirdi ve denize çapaların saplanmasından. Ne olağandık, ne mutluyduk hüznün kıyısında. Ne normaldi o an orada iç içe olmamız. Yüzünde yıldızları gördüm, ışıltısını yitirdi güzelliğin karşısında sevdiğin pullarım. O halimle de severdin, emindim. Soyunsam kendimi, cansız kalsam kollarında, hiç yadırgamaz sıkı sıkıya sarmaya devam ederdin bilirdim. Duyulabilecek en büyük güveni duymuştum. Toprağın dahi varlığını unutmuştum. Tenin dalgalanıyordu, görüyordum. Başkaları görmesin istediğimden mi, daha da büyük sarılmaya çalışıyordum ? Saklayabilir miydim seni ? Gökyüzünün altından akıp gitmeni isteseydim, mavini terk edebilir miydin ? Ederdin, bilirdim. Karanlığım gizlerdi ikimizi. Ölümün bile olmadığı coğrafyalara birikirdik. Yoksa da öyle bir yer, isterdik olurdu.

Kendi kendime konuştuğumu fark ettin sen. Tümünü duydun. Kimseye söylemedin üstelik. Demek ki istemiyorsun istemediklerimi. Demek ki nefes almama izin verirsin derinliğinde. Duyulabilecek en büyük güven bu. Biliyorum varlığın dahi yok senin. Ama istersem olursun. Olur musun ?

Olurum diye fısıldadı... Kulaklarım bile yoktu belki, ama duydum. Deniz kokuyordu, tanıdıktı, oydu. Ben bu kez sahiden bir deniz kızına öykünüyordum.

Olurum diye fısıldamıştı, duymuştum. Duymasam ölürdüm biliyorum...

Sessizce...