Çok garip bir hüzün duyuyorum, kırıcı bir melankoli bu. Hiçbir şey olmadığı halde hem de. Daha bugün bundan sonra tümüyle farklı düşüneceğime, hissedeceğime dair sözler verdim kendime. Mutluluğa ulaşmanın çok basit bir yolunu dahi buldum. Ama anlık melankoli dalgalarına karşı koyamayacağım galiba.

Bir de:
                                                                                                                                            17.02.14
"Karanlığı soluyorum, kandan nehirler akıyor dikenli yalnızlığın oluklarından. Kül rengi bir güneş doğuyor ve selamlıyor anlamsız bir seremoniyle karanlığı. Bu böyle olmamalı biliyorum. Bu sarp kayalıklarda, rüzgarın dahi tenimi acıttığı bu yerde, insanlardan uzak bu uçurumda olmamalıyım biliyorum. Daha ne kadar canlılık belirtisi gösterebilirim bu şekilde ? Bak zincirlerim yok bileklerimde, onun yerine hayalî jiletler arşınlıyor bedenimi ve yaşamanın sızısını duyuyorum iliklerimden öte."