Saatlerce harcanan çaba ardından koca bir sıkıntıyla dalınan uykudan aynı sıkıntıyla uyanmak. Evet uyku durumum birkaç gündür böyle. Güzel bir film izledim biraz önce. Saçma sapan bir olay yaşadım bugün ve iğrendim bir kez daha bölümümden. Ben edebiyatla az biraz, bakın gerçekten yetineceğim, çok değil azıcık ilgili bir edebiyat bölümünde okumak istiyorum. Katlanamıyorum artık bu iğrençliklere. Yeter, gerçekten yeter. 1,5 saatlik solukla 12 saatlik işkenceye nasıl dayanabilirim!? Bitsin artık.

Asla, asla istedikleri öğrenci tipolojisinde olmayacağım!!! Tümü dalga geçsin benimle, umurumda değil. Ben edebiyatı onlara rağmen sevmeye devam edeceğim. Benim hayatım o! Bu kadar!

Kül, Yanmadan Olan

Unuttum

Seni hangi sayfada unuttuğumu

Ve hatırladığımı hangi cümlede

Aynı vizörde buluşamadıksa da

Yan yana bizi çiziyor ressamlar 

Tüm resimlerde

Yalnızlık gittiğin yoldan geldi

Henüz görememişken bastığın çimeni

Ah Friedrich... 

Nasıl da hala seviyorum seni

Yoksun 

Hiç olmadın 

Ve olmayacağın umutsuzluğu

Dolanıyor boynuma, ipekten bir urgan gibi

Ayağımın altında biriken kitaplardan

Her gün biri çekiliyor

Kimselerce yahut hiç kimsece

Ama bir şekilde, terk ediliyorum gün be gün

Kitaplar tarafından.

İnsanlara dair kalmadı beklentim

Bitti, gerçekten bitti bu kez

Doğrulmak istemiyorum yerimden

Sırtıma asılı bulunan çengeller

Paslandı artık sevişmekten kanımla

Ama hala gergin halde ipler 

Düşmeyi düşlüyorum

Sızıdan bir örtüye dolandım 

Yıllar oldu, görmüyor bunu kimse 

Gözleri var hepsinin belki ondan 

Kulakları da duymuyor, aynı sebeple 

Ya da uyduruyorum tümünü yoktan yere

Kabullenemiyorum ama gerçek ortada 

Ben yok oldum, yokum artık hiçbir yerde!

Yaşayabildiğim bir dünya yok

Yok uyuyabileceğim bir yatak

Bana yaraşan solumaktır hiçliği

Üstelik sırtımdayken cesedim

Damarlarım dolaşırken ruhuma

Katlanmalı, katlanmalıyım bu hayata

Sürükleniyorum dünyanın tüm nehirlerinde

Fıratta, Ganjda, Nilde

Bu coğrafyanın tüm illerinde

Bana ağlıyor insanlar

Neden neden değilsin bizden

Değilsen, değilsen bizden

Sürgün müdür halin senin? 

Söyle bize bilelim

Nedir suçun? 

Değilim dedim sizden değilim

Doğru bildin sürgündür halim

Nedir bilmem ama suçum

Neden bilmem suçluyum

Gerginliği artıyor iplerin

Ve doğruluyor bedenim

Görüyorsunuz! 

Görüyorsunuz ölmedim

Etimi parçalıyor çengeller

Görmüyorsunuz ama bu kez

Görüyorum!

Dimdik karşınızda duruyorum

Parıltılı zırhım üzerimde, 

Âmâsınız ama kamaşıyor gözleriniz

Umurumda değilsiniz artık hiçbiriniz
Gerçek bu.

Düşmeyi düşlüyorum

Ve hatırlayamadığım bir şairin
Hatırlayamadığım bir şiirinden
Yarım yamalak birkaç ifade oluşturuyor manifestomu
Öyle ya başka bir yaşam bu başlayacağım
Akacak tenimden
Benden ve kendimden kardım onu
Ölümle karıştırıp;

"Yaşam bitti
Gerçekten bitti
Gözlerini kapatabilirsin artık"

                                   

Hüzne verilen aralar ne harikulade! Tıpkı düştüğünde dizinde duyduğun müthiş acının saniyeler geçtikçe azalması gibi. Sırf o an için, o azalan acı hissinin yerini mutlulukla doldurması nedeniyle düşmeyi sevdiğimi dahi söylerdim çocukken. Ah çocukken mi!? Hala çocuğum ben. Eskiden diyeyim evet. Ne diyordum, ben günler sonra iyi hissettim bugün!

Sahip olduğun en harikulade alışkanlık nedir diye sorulsa, yalnızlık derim. Bu evet bu en güzeli. Bu en gerekli olanı. Ne kadar kaçmaya, insanlara tutunmaya hatta hayali karakterler üretmeye çalışsak da kurtulamıyoruz yalnızlıktan. Ya da çoğul konuşmayayım. Kurtulamıyorum. Öyleyse barışmalıyım dedim onunla. Mutsuzlukla barıştığım gibi. Hala hoşnut değilim ona sarılmaktan ama yine de bu daha iyi, boşluğu kucaklamaktan. Hissizlik kötü.

Uzun zamandır yazı yazmadım. Kitap okuyorum ama okumuyormuşum gibi geliyor. Şiirlerle konuşmuyorum ne zamandır, yalnızca dinliyorum onları. Neden böyle oldu? Nedir eksik olan? Nihayetinde benimle daimi olarak olacak olan edebiyat değil mi? Hayır cevabını hayal dahi etmek istemiyorum. Yazmak istemediğim halde yazıyorum şu an. Saçmalamaya bile enerjim yok. Ama yazacağım. Karalayacağım. Çünkü çok sıkılıyorum. Kitaplara dahi sığınamamamın nedeni bu. Zaman zaman yoğunlaşan sıkılma hali. Her şeyden sıkılmak. Uzaklaşmak. Bir kendinle karşılaşmak her seferinde ama paramparça edememek aynayı. Üstelik taşıdığın bir sır yokken.

Alışmak dediğimiz şey şikayet etmekten yorulmak oluyor bazı durumlarda. Söylüyorsun. Binlerce kez söylüyorsun. Dayanamıyorum diyorsun katlanamıyorum, yeter artık! Yeterli gelmiyor, devam ediyor hal her neyse ve sen güç bulamıyorsun artık kendinde aynı zırvayı yinelemeye. Sıkıcı olduğunun farkındasın. Kendine tahammül edemediğin ortada. Buna rağmen çevrende insanlar olsun istiyorsun. Bu ne ahmakça bir çelişki, ne mantıksız bir durum? Hala, kabul etmesen de neredeyse 20 yıl oldu hala öğrenemedin susmayı. Sesini kıstın evet inkar edemem. Ben düşüncelerimi yüksek sesle dile getirmek için doğmuşum durumundan "sen hep böyle sessiz misin" sorusu yöneltilen bir insana evrilmek gerçekten berbat. Ben insanların yaşam enerjilerini emen somurtkan bir suretle dolaşmak istemezdim etrafta. Başımı yere değil de göğe dikmeyi hayal ederdim emin olunsun bundan. Ama olmadı. Her şey bitti sanki, artık hiçbir şey değişemez gibi. Bir ölü gibi yaşamayı kabullenmem mi gerekiyor? Neden gülmeyi unuttum? Ne güzel günlerin içinden geçtim oysa, şimdiki berbat günlere ulaşabilmek için miydi?

Bir şeyler kazanmak istiyorum artık, bir şeylerin ciddi anlamda değişmesini. Sarktığım uçurumun kenarına "dur yapma hayat çok güzel çiçekler vs." diye saçmalayan insanların gelmesini değil de, paraşütüyle gelip "hadi!" diyen birini istiyorum. Bu, bu kadar. Gerçekten merak ediyorum, gelmeyecek mi? Rüzgar esiyor ve ben her geçen saniye daha da fazla yalpalıyorum. Düşmedim henüz evet doğru ama bu ümitvar olmanızı gerektirmez. Neden kimse duymuyor? Ben çok sıkıldım artık her şeyden.

Kulaklarınızla duymayı denediniz bugüne dek en fazla, oysa bunu dilememiştim ben. Anladım, anlamayacaksınız asla.

İstemiyorum ama olsun, olacak; susacağım öleyaza.