22 Yıl

Tüm klişe ifadelerimi toplayıp geldim. Yazıya dökmek istediklerim var. Garip bir gece bu. Yıkıcı etkisi bulunan, hüznün uç noktalarında gezindiğim bir gece. 22 yıl önce bu saatlerde olmam gereken bir yer vardı. Şu an kalbimi sarmalayan berbat hissi duymamamı sağlayacak bir oluş olacaktı o. Bulunup bulunabileceğim en doğru yer olacaktı orası belki de. Ancak bir sorun vardı. Henüz bu dünya üzerinde değildim. Bu şekilde ifade edince ne komik görünüyor değil mi ? Düpedüz saçmalıyorum. Ama öteden bakmak diye bir şey var her şeye. Hayata, ölüme, öncesine ve sonrasına. Hayatın öncesinde olmuş olmam onun beni beklemeden bu dünyadan ölüme gitmesine engel olamadığım için suçluluk duymamamı sağlamıyor. İğrendiğim gerçeklik, somutluk kavramlarının baş rolünde bulunduğu bir durum bu ne yazık ki.

Bunları birçok kez yineledim. Elime hiçbir şey geçmiyor. Bunlar üzerine ne kadar düşünürsem düşüneyim bu durumdan ötürü duyduğum hüzün geçmiyor. O otel odasındaydı, gökyüzüne karışmasına birkaç saat vardı. Ne yapmıştı ? Sigara içmiş miydi mesela. Bana bıraktığı harikulade dizelerin yazımına yardımcı olan ellerinde, parmaklarının arasında bir sigara ikamet etmiş miydi. Ellerine, üzerine sinmiş miydi kokusu ? Sigaranın ucundaki bir parça kora takılmış mıydı gözleri, ruhundaki aleve eş bulmuş muydu onu bir anlığına ? Elleri titriyor muydu melankoli ablukasında...

Ağlamış mıydı ? Bir cenin gibi ruhen kapandığı yetmiyormuş gibi bir de bedenen kapanmış mıydı kendi içine ? Sarılmak istemiş miydi o an bir insan bedenine, sarılabilseydi gider miydi, sarılabilseydim gider miydi...

Sabitlenmiş miydi gözleri duvarda belli belirsiz bir noktaya, bulanıklaşmış mıydı ara ara o nokta ? Silmiş miydi gözyaşlarını, yoksa izin mi vermişti son kez özgürce akabilmeleri için ? Akıtmış mıydı gerçekten beni Virginia Woolf'a öykündüren nehirleri gözlerinden ? Bunu düşünmek öyle acı ki...

Yanında bir kitap var mıydı sarıldığı, zihninde hangi dizeler uyuyordu ? Kimin hüznünü yineliyordu geçip giderken dünyadan ? Acıdan beyninin, zihninin uyuştuğunu duymuş muydu ? Ellerini başına götürmüş müydü istemsizce, bedeni dahi bir çare aramış mıydı derdi için, gitmemesi için ? Yarı ölümün tatminine başvurmaya çalışmış mıydı, kapatmış mıydı gözlerini dünyaya, son olmasını dileyerek ? Kendi etine geçirmiş miydi tırnaklarını, duyduğu zihinsel acıyı bir nebze olsun azaltmak için ?

Nasıl geçirmişti bu saatlerini, nasıl...

Düşünemez miydi 22 yıl sonrasını ? Bir kız çocuğunun kendisini tanıyacağını, yazdığı her dizeyi kendine yazılmış addedeceğini, kendisi için defalarca ağlayacağını, dualar edeceğini, kendisini özleyeceğini, çok özleyeceğini düşünemez miydi ? 22 yıl katlanmıştı bu dünyaya. O güçlüydü. Bir 22 yıl daha katlanmayı deneyemez miydi ?

Kaan, ahh Kaan !

Yazılmış tüm şiirleri alıp sarmaya çalışsam gidişinin açtığı yarayı, yeterli olmuyor. Durdurulamaz bir kanama hissi duyuyorum. Uzun ve acı dolu bir süreç bu, ölüme varana dek sürecek.

Ve şimdi bir tören havasında ansızın çıkıp gelecekmişim gibi bekle sen de beni. Günün birinde öte bir yerde dokunacağım ruhuna ruhumla. Bunu unutma.

Ve son olarak sen gökyüzü, neden bu kadar aydınlıksın bu gece ? 22 yıl öncesini çabucak unutmuş gibisin dünya... 

Hayır !

Sen de unutma !