Biliyorum günün birinde kabulleniş de yetmeyecek. Yokluğunu duyduklarımın üzerimdeki etkisi ölümcül olacak. Biliyorum tümünü biliyorum. Yaşamadan öleceğim ben.

Merhaba. Bu blogu yazmaya başladığım zamanlardan çok daha berbat bir zamandan merhaba. Yaşama amacımı yitirdim. Tutkularım öldü. Tutunabildiğim hiçbir şey yok. Berbat hissediyorum. İdealist olup bir yıl beklediğim yüksek lisansa yine kabul edilmedim. Akademide olma isteğim bitti. Edebiyat da beni tutmadı. Hiçbir insan beni tutmadı. Neden? Sahiden neden? Bir hilkat garibesine benzediğim için mi? Başka bir insana katacak hiçbir şeyim olmadığı için mi? Cahil olduğum için mi? Nerede nasıl konuşulması gerektiğini bilmedigim için mi? Nezaketten tevazudan yoksun olduğum için mi? Neden? Birileri açıklama yapabilir mi lutfen? Biri bana bir neden sunsun ve ben kabulleneyim, hak vereyim ömür boyu sevilmeyecek olmama. Diyeyim ki, doğru ya ben başka bir insanın katlanamayacağı düzeyde iğrenç biriyim. O yüzden kimse yaklaşmıyor bana. Bunu diyebileyim kendimi buna ikna edebileyim yalvarırım. 

Dünyadan hiçbir şey beklemiyorum diyorum, yalan. Hala incecik bir umutla bir insana tutunabilmek istiyorum. 

Böğüre bogure ağlamak için uygun bir vakitte değilim. Biraz yazı yazmalıyım. Ben neden sevilmiyorum?