Biri çıksın ve desin ki artık bir şeyler değişecek. Artık bir şeyler istediğin gibi olacak. İyi hissedeceksin! Ahmak melankolik düşüncelerinden kurtulacaksın. İçsel yalnızlık diye martavallar okuyamayacaksın. Bir şeyler değişecek ve artık bu dünyaya katlanman daha kolay olacak. Biri çıksın artık yalvarırım! Biri çıksın şunları söylesin ve olsun ne olur. Yeter gerçekten yeter!

Sahip olduğum az biraz aklı ve bilgiyi de gerizekalılığım nedeniyle kullanamıyorum. Dünyanın en iğrenç varlıklarından biri heyecan. Kalp atışlarımı tüm vücudumda duyduğumda onu yerinden söküp atmak istiyorum. Evet kendime karşı olduğum kadar kimseye acımasız değilim. Sıkılıyorum çünkü. Kendine tahammül etmek inanılmaz güç bir şey.

Cevabını bildiğin, cevabını söyleyemediğin o kasvet verici soru. Ne bekliyorsun? Ne bekliyorum?

Yorgunken insan daha kırılgan oluyor. Daha halsiz daha mutsuz. Birinin dokunmasını bekliyorsun ağlamak için. Dokunmuyor, bu da yetiyor.

Birkaç gündür uykusuzum. Şubat isimli bir diziye hapsoldum. Biraz önce iki şeyi dilemekten vazgeçtim. Uyumalıyım.

Bazı insanların bazı şeyleri yaşamaya hakkı yoktur. Bunu kabullenemediklerinde mutsuz olurlar. Bunu kabullenememelerinin nedeni kendi ahmaklıklarıdır. Tümünün farkındadırlar ama bir şey değiştiremezler. Çünkü bilirler ki bir şeylerin farkında olmak insana bir şeyleri değiştirme gücü vermez. Bir şeylere mahkum olduklarından çok fazla konuşurlar. Fazlaca saçmalarlar. Neden derler. Neden yoktur. Keşke derler. Keşkelerdeki hallerin yaşanabilir karşılıkları yoktur. Ellerinde olmaksızın tekrar neden derler. Kimin ellerindeyse nedenler yine onlara yoktur. Kendilerine susma sözleri verirler. Dillerini keserler mesela ama susamazlar. Ses tellerinden salıncaklar kurarlar, kimse sallanmaz. Yazmak zorunda kalırlar nihayetinde son bir soluk isteğiyle. Yazarlar, kimse okumaz. Sanırım en büyük sorunlarından biri kimsesizliktir, kimsenin umurunda olmaz. Konuşurlar duyulmaz, yazarlar okunmaz, yaşarlar bilinmez. Öylesine var olup ölürler. 

Morluklarımızın üzerinde evren var!