Hiçbir şeyin bilincinde olmadan yaşamak ne kadar da harika. Zamanın akışını duydum. Ne garip ve acı bir andı. Ona kapılıp gitmek istedim, sonra da zaten yerimde kalamadığımı fark ettim. Ve hatta bir yerim olmadığını fark ettim. Farkındalığım arttı ! Düşünmekten yoruluyorum, belki de uzun zamandır okumadığımdandır bu yorulma hali. Kitapları özledim. Onlar da beni özlemiştir sanıyorum, umuyorum, sığınak bildiğim kitapların beni özlemiş olmasını umuyorum, insanlara dair bir umudum kalmadı. Bir şeyler soldu sanki. Çiçek de sayılmazdılar ama yine de renkliydi görüntüleri. Yeniden yeşerebilirler mi bilmiyorum. Yapmam gereken şeyler var.

Sessizce...