Yalınım

Bunu kabullendim. İki grup var. Bu dünyada "mutlu olacak olanlar" ve "öylesine var olup gidecek olanlar".

Öylesine var olmaktan sıkıldım, ne zaman gideceğim ?

Daha ne kadar bunu sorgulayacağım ya da hep böyle mi olacak. Öyle olduğu için mi gittiler ? Ne büyük belirsizlikler. Cemal Süreya'mın Günler kitabını okuyorum, harikulade. Ama aynı zamanda başka kitaplar da okumak istiyorum. Başlanmamış -içinden birçok şiiri okumuşumdur ancak sırayla yeniden okumak hoş oluyor- bir Büyük Saat oradan bana göz kırpıyor vs. vs. An için beni iyi hissettirebilecek tek şey sabah erken uyanma sorununun olmaması sanıyorum. Gerçi yine okula gidecek olmak bu sevinci nötr ediyor ama neyse.

Kitapta Cemal Süreya'mın alıntı yaptığı bir dizeyle bitireyim bu sıkıcı yazıyı. Özdemir Asaf'ı pek sevmem aslında ama Cemal Süreya'mın bana sevdiremeyeceği çok nadir şeyler olabilir sanıyorum.

"Bağırdım kan gibi aktı sesim"

Özdemir Asaf