Ben ne yapıyorum, nereye gidiyorum, ne olacağım, neden bu kadar berbat hissediyorum...

Sorgulamamam gerektiği telkin edildi defalarca ama olmuyor. Sınav falan değil bu, bu yılı dahi suçlayamıyorum bu noktada. Çünkü genel yaşama dair eksikliklerim, uygun olmayışım ortada. Berbat hissediyorum. Yalnız hissediyorum. Bunlar doğrudan ilişkili. İstediğim gibi bir hayata sahip olmam mümkün değil. Bunun için çalışmadan böyle söylemem ahmakça bulunuyor olsa da, kabul. Ben koca bir ahmağım. Bunu çok yinelerim. Bunu birçok konuda sonuç olarak çıkarıyorum kendime. Sürekli saçmalıyorum. Yaşadığım bir hayat yok. Gülmek için dahi saçma sapan bir ütopya kullanıyorum. Çünkü gerçekler her zamanki gibi mutlu etmiyor. Gerçekler iyice çekilmez bir hal alıyor. Ölüm hep yakın. Müntehir şairler yakınlarımda. Kaan İnce var... Ona dair bir yazı yazmam gerek. Çok ayrı. Çok seviyorum. Bu da bir sorun olabilir, sürekli ölü insanlarla ilgileniyorum. Canlılığı hissedemiyorum. Yaşamı hissedemiyorum. Böyle berbat bir durumda olmamın herhangi bir açıklaması yok. "Şu nedenle" diyememek de ayrı kötü. Herkes neden sorar. Sorgulamamanı telkin edenler sana "neden" diye sorar. Bilmiyorum dersin, bilsen bu halde olmayacağından dem vurursun. Kendine dahi itiraf edemediğin sebeplerin vardır. Varsındır. Onca sorumluluğun vardır, sevenlerin vardır. Tümüne nankörce sırtını dönüp ölümü düşünürsün. Zaman zaman hiç korku duymazsın sonrasına dair. Jiletin biriyle fırçacasına birkaç darbe vurmayı düşlersin bilek dediğin tuvallere. Ama sonra ressam olmadığını hatırlarsın. Susarsın. Çünkü yeterince saçmaladın.